πλοητόκος

-ον, Α

(επίθ. τού Ζεφύρου) αυτός που γεννά πλόες, που γεννά τη ναυτιλία, που δημιουργεί καιρό κατάλληλο για ταξίδια.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πλόος/πλοῦς + -τόκος (< τόκος < τίκτω), πρβλ. πολεμη-τόκος].